O ser feminino

Historica e palpablemente, a demostración de que a persoa, cualificada de humana pero  que non distingue en quen son humanos e quen animais nos seus actos, obras e sentires, está no uso e utilización do ser feminino, da muller, da esposa, da filla, dise ser igual e complementario da vida da persoa humana que conforma co ser masculino, e que a través de todos os séculos da existencia, o ser masculino utilizou e sigue a utilizar a ese “outro” para o seu propio beneficio en tódolos ordes, tanto domésticos coma instrumento de uso sexual sen compromiso, coma a apropiación da súa vontade, dos seus saberes, valores e capacidades; de regular a vida dise sexo feminino coma se o ser masculino fora “dono” de algo que é “igual” e complementario, ou quizais máis importante para a existencia que o ser masculino.  A forza física, os comportamentos do ser animal que aniña no home e que o afasta do ser humano, son as ferramentas e instrumentos que utiliza a gran maioría do ser masculino para o seu propio beneficio, para os seus intereses e para o pracer sexual, que non ten límites no obsceno, e para asegurar ese pracer na estruturación da relación social, marcando os límites a acción e vontade da muller, do ser feminino.